استفاده از فناوری های نوین در افزایش میزان تولید میگو
به گزارش سئو سی، استفاده بهینه از آب های لب شور در مناطق روستایی غیر ساحلی، استفاده از فناوری ها و سیستم بیوفلاک از راهبردهای توسعه صنعت پرورش میگو در کشور است.
به گزارش سئو سی به نقل از معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش بنیان ریاست جمهوری، کشور ایران از موقعیت ژئو راهبردی بسیار خاص در منطقه غرب آسیا برخوردارست. از شمال به دریای مازندران (با طول ساحل تقریبی ۸۹۰ کیلومتر) و از جنوب به دریای عمان و خلیج فارس (با طول ساحل تقریبی ۴۹۱۰ کیلومتر) دسترسی مستقیم دارد.
حال سوال اساسی آنست که سیاست گذاری کشاورزی (در همه ابعاد آن) در کشور، درحالی که از چنین پتانسیل عظیمی برای دسترسی به دریای شمال و جنوب برخوردارست با زمانی که از این پتانسیل برخوردار نبود؛ چه تفاوت های بنیادین و راهبردی باید داشته باشد؟
بنابراین باتوجه به این موقعیت ژئو راهبردی و پتانسیل بسیار عظیم، توجه ویژه به راهبرد کشاورزی دریا محور و مردمی کردن اقتصاد دانش بنیان ضرورت دارد. پرورش میگو در صنعت آبزی پروری می تواند به یکی از با اهمیت ترین بخش های تولید غذا و تامین پروتئین، ایجاد امنیت غذایی و اشتغال مولد مورد نیاز جامعه تبدیل گردد.
صنعت تکثیر و پرورش میگو در ایران از اواخر دهه ۶۰ شروع و طی دهه های اخیر همزمان با رشد و توسعه این حرفه در حوزه جهانی از توسعه شایان توجهی برخوردار بوده است. سطح زیر کشت فعلی میگو با حدود ۱۱۰۰ مزرعه حدود ۱۷ هزار تن است.
میانگین میزان صادرات محصولات آبزی در چند سال اخیر بیش از ۵۰۰ میلیون دلار بوده است. بخش عمده ای از صادرات آبزی کشور مربوط به صادرات میگوی پرورشی از استانهای هرمزگان، بوشهر، سیستان و بلوچستان و گلستان است. در میان کشورهای خاورمیانه، ایران پس از مصر بیشترین تولید آبزی را دارد و برمبنای آخرین آمار، در آسیای میانه بیشترین تولید آبزی مربوط به ایران بوده است.
صنعت پرورش میگو همیشه یکی از اولویت های مهم در برنامه های توسعه کشور بوده و برمبنای اهداف پیش بینی شده در برنامه ششم توسعه آبزی پروری بخش تکثیر و پرورش میگو، مقرر بود در آخر برنامه (سال ۱۴۰۰) تولید میگو به حدود ۶۰ هزار تن برسد که برمبنای آخرین آمار انتشار یافته توسط سازمان شیلات ایران، میزان تولید میگوی پرورشی در کشور در سال ۱۳۹۹ به اهداف برنامه رسیده است. طبق پیش بینی ها و برنامه تحول باید تا سال ۱۴۰۴ تولید میگوی کشور به تولید ۱۶۰ هزار تن برسد.
این مهم بطور قطع با افزایش راندمان در واحد سطح (متوسط تولید حدود ۴ تن در هکتار به حدود ۸ تن در هکتار) و استفاده از توان دانشی شرکت های نوآور و فناور در قالب کنسرسیوم هایی متشکل از بهره برداران، فناوران و سرمایه گذاران محقق می شود.
توسعه پایدار پرورش آبزیان همچون میگو باید به نحوی باشد که تولید حداکثری را بدون استفاده بیش از منابع اولیه مانند آب و خاک، عدم لطمه به محیط زیست و نسبت بهینه هزینه به فایده در بعد اقتصادی و اجتماعی را بصورت همزمان فراهم آورد. به عنوان مثال سیستم بیوفلاک (biofloc) (ذرات مایکروسکوپی متشکل از باکتری ها، دیاتومه ها، جلبک ها، ذرات غذایی و ارگانیسم های مرده) که هم اکنون یکی از فناوری های مطرح در صنعت به ویژه پرورش میگو و تیلاپیا، بشمار می رود می تواند یاری گر توسعه صنعت آبزی پروری باشد.
بیوفلاک با حفظ کیفیت آب موجب کاهش نیاز به تعویض آب و بوسیله تولید پروتئین میکروبی قابل مصرف منجر به کاهش ضریب تبدیل غذایی میگوی پرورشی می شود. اثرات منحصر به فرد کاربرد سیستم بیوفلاک در پرورش گونه وانامی شامل؛ نیاز خیلی کم به تعویض آب، امکان پرورش میگو در تراکم بالا، کاهش خطر ورود بیماریها و استفاده از آن در سیستم پرورش میگو در آب های لب شور داخلی است.
لذا با توسعه و نیز استفاده از فناوری ها می توان افزایش میزان تولید میگو در واحد سطح، رشد ارز آوری میگو به عنوان یکی از کالاهای مهم صادراتی، استفاده بهینه از آب های لب شور در مناطق روستایی غیر ساحلی برای پرورش میگو، امکان استفاده از آب خروجی از استخر برای توسعه کشت انواع درخت های بومی از قبیل نخل، تعویض آب کمتر را به عنوان راهبرد توسعه و مردمی کردن اقتصاد دانش بنیان مطرح و اقدام نمود.
منبع: سئو سی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب